Toen trouwen nog heel gewoon was.

Klanten vroegen mij weleens: ”Wordt er nog zoveel getrouwd dan?”, met de gedachte dat het wel heel bijzonder was, dat ik me alleen op bruids- en gelegenheidskleding kan focussen. Mijn antwoord was altijd: “Ja hoor, er zal altijd getrouwd worden!”. Tot voor kort was dat ook zo, maar ik had nooit kunnen bedenken dat we in een situatie terecht zouden komen zoals deze Corona-crisis waar we nu in zitten, waarin helemáál niet getrouwd wordt en ook alle andere bijeenkomsten geschrapt zijn.

Toen duidelijk werd, dat we toch echt serieus afstand van elkaar moesten gaan houden, besloot ik op maandag 23 maart, m’n verjaardag nota bene, alle afspraken in de agenda te schrappen; met alle bruiden contact te zoeken en de afspraken tot nader te bepalen datum uit te stellen. Ik kreeg veel verdrietige reacties, van bruiloften die uitgesteld waren en bruiden die in spanning zitten, of hun bruiloft in de komende maanden wel door kan gaan. Sommigen hebben zelfs besloten volgend jaar dan maar te trouwen. Veel spanning, onrust en verdriet dus, ook bij mijzelf.

Na de eerste dagen waarin stress en verdriet de boventoon voerde, voelde ik een rust en acceptatie over me heen komen. De eerste twee weken leek het voor mij, of ik vakantie had, ik had eindelijk eens tijd om flink op te ruimen; m’n huis schoon te maken en tijd te besteden aan m’n naasten. Vandaag echter, kijk ik weer in m’n agenda met al die doorgestreepte afspraken; één klant zou vandaag gaan trouwen, het zou er prachtig weer voor geweest zijn. IK voel met haar mee, want alles wat ze met haar aanstaande bedacht en geregeld had, moest ze afzeggen of verzetten. Ik hoop dat de leveranciers flexibel zijn, zodat het financieel haalbaar is straks, om alles alsnog door te laten gaan zoals ze voor ogen hadden.

Als ZZPer ben ik volledig afhankelijk van mijn eigen business en de daaruit voortvloeiende inkomsten. Momenteel is dat €0,- Ik zie het gelaten aan, gelukkig heb ik nog wat reserves en kom ik nog niet om van de honger. De klusjes die er nog hingen, heb ik allemaal afgemaakt; jurken hangen klaar om straks gepast te worden, als het weer kan.

M’n vriend opperde, dat ik dan misschien andere kleding zou kunnen gaan produceren, yoga-kleding o.i.d. Goed idee hoor, maar na een speurtochtje op het net, kwam ik erachter dat er daar ook al zóveel van te koop is. Ik kreeg het besef dat ik niet mee wil werken aan die overproductie; die behoefte van mensen om nóg meer spulletjes en overbodige hebbedingetjes te kopen. Nee, het werd me opeens heel duidelijk: ik wil geen kwantiteit, maar kwaliteit leveren. Het is mijn passie om aandacht te besteden aan de persoonlijke wensen van de klant; zij moet zich speciaal voelen, niet alleen die ene dag waarop ze trouwt, maar ook in de aanloop daar naartoe. Dát is mijn passie!

In deze verplichtte rusttijd, is er ook tijd voor contemplatie; waar zijn we nou eigenlijk allemaal mee bezig met z’n allen? Lidewij Edelkoort, een bekende “Trendwatcher”, vatte het laatst heel goed samen ( bit.ly/edelkoort-tl ): het kan zo niet langer, die massa-consumptie/ -productie. En daar ben ik het dus helemaal mee eens! Het moet anders; wij moeten anders met onze grondstoffen, het milieu en de planeet omgaan. We worden nu gedwongen om hierover na te denken.

Ik word zelf altijd moedeloos als ik in winkels de overvolle rekken met kleding zie die voor een schijntje wordt verkocht, tenminste, dat is de bedoeling. Er is meestal een overproductie, dus een groot deel wordt vernietigd. Zo ook met bruidsmode, hele massa’s jurken worden in het verre oosten geproduceerd en het moet steeds goedkoper. Sites als Wish en MinilnTheBox leveren goederen tegen dumpprijzen. Aanstaande bruiden die bij mij een jurk willen laten ontwerpen en maken, schrikken daarom nogal eens van de prijs die ik moet rekenen. Ik kan nou eenmaal niet voor hetzelfde loon werken als mensen in China en ook de materialen zijn hier vele malen duurder. Ik snap het wel hoor, we willen allemaal veel voor weinig, maar dat moet anders.

Wat kan ik doen, om het verschil te maken, vroeg ik mij gisteren dus af. De conclusie is, dat we weer terug moeten naar respect voor vakmanschap en duurzaamheid. Ik wil een kledingstuk maken, wat iemand koestert; wat iemand nooit meer wegdoet; wat doorgegeven wordt van moeder op dochter. Ik wil ook meer hergebruiken. Waarom zou je een jurk maar één keer dragen? Ik wil méér 2e hands bruidsjurken vermaken, pimpen, het materiaal hergebruiken en originaliteit leveren. Ik wil kunstwerken afleveren en mensen nóg meer het gevoel geven dat ze speciaal zijn.

Wat me hoop geeft is dat ik nog steeds mensen op mijn website zie kijken en nog steeds krijg ik berichtjes en telefoon van bruiden die me straks zeggen nodig te hebben. Zo gauw alles weer vrij wordt gegeven, plan ik de agenda weer vol afspraken en gaan we er weer met volle kracht tegenaan.

Dus aanstaande bruiden, voel je je hierdoor geïnspireerd; wil je ook meewerken aan een betere wereld; wil je ook iets unieks aan op die speciale dag in je leven? Neem gerust contact op, dan bespreken we de mogelijkheden.

Ik wens iedereen sterkte, de nog komende tijd. Ik ga er vanuit, dat we straks met z’n allen het leven, de liefde en de vrijheid weer kunnen vieren, waarschijnlijk uitbundiger dan ooit!

Pas goed op jezelf; liefs,

Caroline van Staveren